Zawód rzeźnika rozwinął się dopiero w XIII wieku, ponieważ wcześniej mieszczanie oraz chłopi trzymali i ubijali trzodę na własnych podwórkach. W późniejszych wiekach prowadziło to do konfliktu z zawodowymi rzeźnikami, gdyż umożliwiało dostawy i sprzedaż mięsa, pochodzącego spoza cechu.
Do głównych zadań rzeźnika należał ubój, ćwiartowanie i dzielenie mięsa na porcje oraz przechowywanie go poza miastem. Surowego mięsa nie można było wwozić do miasta, a sprzedaż domowa była surowa karana. Miało to zapobiec szerzeniu się chorób wywołanych przez stare lub źle przechowywane mięso.
Z czasem cech rzeźników zaczął dzielić się na różne specjalizacje. Na przykład rzeźników zajmujących się wyłącznie obróbką sadła i łoju, na tych zajmujących się ćwiartowaniem, konserwowaniem mięsa, jak i tych zajmujących się resztkami zabitego zwierzęcia takimi jak rogi, kopyta i śluz. Rzemiosło rzeźnicze dało również początek takim zawodom jak garbarze, rymarze i szewcy.
OSTRÓW LUBELSKI
| Życie | Praca | |
|---|---|---|
| Józef Kuczyński | 1843-? | ?-1882-1888-? |
| Marcin Łabęcki | 1859-1900 | 1882-1900 |
| Ludwik Łabęcki | 1863-1952 | |
| Józef Łabęcki | 1875-1942 | |
| Józef Piesto | 1877-? | ?-1908-1909-? |